استئوآرتریت یا آرتروز بمعنی تخریب غضروف مفصلی است و بیشتر در مفاصلی مانند زانو که تحمل وزن میکنند بروز می‌کند. فشارهای زیاد و کنترل نشده در طول زندگی، برخی بیماریهای زمینه ای و روماتیسمی، انحرافات زانو، اضافه وزن، وجود آسیب قبلی درمان نشده در ساختارهای مفصلی مانند رباطها و منیسکها و عوامل مادرزادی بعنوان علل اصلی آرتروز تلقی میشوند.
آرتروز مفصلی:استئوآرتریت یا آرتروز بمعنی تخریب غضروف مفصلی است و بیشتر در مفاصلی مانند زانو که تحمل وزن میکنند بروز می‌کند. فشارهای زیاد و کنترل نشده در طول زندگی، برخی بیماریهای زمینه ای و روماتیسمی، انحرافات زانو، اضافه وزن، وجود آسیب قبلی درمان نشده در ساختارهای مفصلی مانند رباطها و منیسکها و عوامل مادرزادی بعنوان علل اصلی آرتروز تلقی میشوند. اغلب افراد در طول عمر خود درجاتی از آرتروز را تجربه میکنند اما بعللی که ذکر شده امکان ابتلای آن در برخی افراد بیشتر است. بیشترین شیوع آرتروز در مفصل زانوست اما در مفاصلی مانند ران ، مچ پا ، ستون فقرات کمر و گردن ، شانه و دست نیز شیوع بالایی دارد.
مشکل اصلی در درمان آرتروز این است که غضروف مفصلی تغذیه خونی ندارد و تغذیه غضروف بصورت سلول به سلول انجام میشود. هرگونه دارویی که تجویز شود در نهایت از طریق جریان خون جذب بدن میشود و بعلت عدم وجود تغذیه خونی مناسب در غضروف ، در عمل داروی مؤثری برای درمان آرتروز وجود ندارد.داروهایی نیز که تجویز میشود برای کنترل عوارض آرتروز مفصلی مانند درد و تورم مفصل بکار می‌رود. در مورد اثربخشی داروهایی که تحت عنوان غضروف ساز تجویز میشود شواهد علمی قاطعی وجود ندارد.
غضروف مفصلی فاقد پایانه های عصبی درد است لذا در مراحل اولیه آرتروز ، بیمار دردی را حس نمی‌کند اما وقتی ساختارهای اطراف مفصل مانند کپسول مفصلی ، تحت فشار قرار می‌گیرند درد در مفصل حس میشود.
مهمترین نشانه‌های آرتروز در رادیوگرافی ، کاهش فاصله مفصلی و ایجاد زوائد در حاشیه مفصل است که نشانه خوردگی غضروف مفصلی است.
پیشگیری از آرتروز: به این ترتیب در درجه اول بهترین کار این است که از بروز آرتروز مفصلی پیشگیری کنیم. اصلاح سبک زندگی و جلوگیری از فشارهای سنگین و غیرمتعارف از جمله مهمترین روشهای پیشگیری است. علاوه بر اینها کنترل وزن ، درمان بموقع آسیب‌های مفصلی ، رعایت وضعیت صحیح بدن در هنگام کار و زندگی ، انجام ورزشهای سبک و ... از دیگر ترفندهای پیشگیری از آرتروز مفاصل محسوب میشود.
درمان آرتروز: همانگونه که اشاره شد درمان قاطعی برای آرتروز مفصلی وجود ندارد. داروهای مسکن و ضدالتهابی تا حدودی میتواند به کنترل درد و تورم مفصل کمک کند. در برخی موارد نیز با تشخیص پزشک متخصص تجویز داخل مفصلی انجام میشود که البته اقربخشی آن دائمی نیست. در آرتروزهای شدید زانو و ران مشروط به اینکه سن بیمار بالا باشد یا دچار بیماریهای زمینه ای و روماتیسمی باشد جراحی تعویض مفصل بعنوان یک گزینه درمانی مطرح است.
فیزیوتراپی در آرتروز: در صورت وجود آرتروز مفصلی ، ایمن‌ترین روش کنترل آن اصلاح سبک زندگی و انجام فیزیوتراپی است. به این بیماران توصیه میشود که تغییراتی در شیوه زندگی خود بوجود آورند مثلا در مورد آرتروز زانو ، از کارهایی مثل دوزانو نشستن ، چمباتمه زدن و بالا و پایین رفتن از پله که فشار به مفصل می‌آورد اجتناب نمایند یا در مورد آرتروز کمر از ایستادن ممتد و بلندکردن اجسام سنگین خوددداری نمایند. در آرتروزهای متوسط و شدید انجام چند دوره فیزیوتراپی در سال توصیه میشود. در فیزیوتراپی آرتروز دو هدف کوتاه مدت و بلندمدت وجود دارد. در کوتاه مدت ، کاهش درد و تورم و محدودیت مفصلی مورد نظر است که به این منظور از دستگاههای الکتروتراپی مخصوص و روشهایی مانند Taping استفاده میشود. استفاده از زانوبند بطور موقت در برخی موارد توصیه می‌گردد. اما هدف بلندمدت ، اصلاح مکانیک مفصل است که با روشهایی از جمله تمرین درمانی و درمان‌های دستی در این جهت تلاش بعمل می‌آید. تمرینات درمانی جایگاه ویژه‌ای در کنترل آرتروز مفاصل دارد چرا که تقویت عضلات اطراف مفصل میتواند فشار وارد به مفصل را کنترل نماید. علاوه بر اینها آب درمانی و انجام تمرینات در داخل آب میتواند به کنترل آرتروز کمک نماید. جهت دریافت تمرینات آرتروز زانو به بخش
دریافت فایل سایت مراجعه فرمایید.
.jpg)